Geslaagd!

Wat een dag was dat gisteren! Een verslag van de dag. Voor mezelf om nooit te vergeten en voor anderen die nieuwsgierig zijn naar mijn ervaringen.

 

Na een nacht van enkele uurtjes slaap, ging ik uiteindelijk rond 10:00 uur op weg naar mijn afstudeerzitting. Ik had besloten dat ik mijn hoge hakken en nette kleren zou meenemen, omdat ik koffievlekken op mijn masteroutfitje wilde voorkomen. Echt ontspannen was ik niet, maar ik wist er nog een glimlach uit te persen. Gelukkig reed de trein op tijd en hoefde ik me geen zorgen te maken over het reisschema. Met een grande cappuccino nestelde ik me op een bankje in de trein. Alles ging redelijk totdat ik station Breda voorbij was. De zenuwen sloegen ongenadig hard toe. Ik had mijn ademhaling niet meer onder controle (benauwd, zuchten) en ik werd misselijk. Gelukkig kon ik voorkomen dat het erger werd en dwong ik mezelf om op Rotterdam Centraal een broodje te eten, zodat ik genoeg energie had voor de afstudeerzitting.

 

Aangekomen op de werkelijk prachtige locatie, wachtte mijn begeleider Rik Riezebos mij op. Hij liet me de ruimte zien waar de zitting zou plaatsvinden en hij probeerde me een beetje gerust te stellen. Oké, dat lukte niet echt, ik was all over the place, maar ik vond het wel erg lief van hem. Nadat ik me had omgekleed, moest ik nog even wachten op de aankomst van de andere beoordelaar en toen ging de zitting om 13:00 uur van start.

 

Ik was bang dat ik tijdens de presentatie een black-out zou krijgen, maar dat viel reuze mee. Voor mijn gevoel kon ik enthousiast vertellen over mijn onderzoek en bleef ik binnen de tijd. De vragenronde vond ik wel lastig. Er gebeuren meerdere dingen tegelijk. Je luistert naar de vraag, tegelijk probeer je te analyseren waar ze naar op zoek zijn én je weegt je opties voor mogelijke antwoorden af. Dat is behoorlijk vermoeiend. Ik merkte dat ik gaandeweg het uur ook een beetje leegliep qua energie. Na 50 minuten mocht ik de ruimte even verlaten, zodat de beoordelaars het cijfer konden bepalen. Samen met de gastvrouw (wat een lief mens trouwens) wachtte ik in de hal op wat er ging komen. Terwijl ik daar stond en uitkeek over de tuin, voelde ik me vreemd leeg en lacherig. Dit was het dan. 1 jaar en 10 maanden na aanvang van de studie, zat het erop. Even voelde ik me volledig ontspannen, totdat ik weer naar binnen werd geroepen voor de uitslag.

 

Achteraf is het een beetje jammer dat ik de uitslag niet heb opgenomen op mijn telefoon. Ik was zo gefocust op het cijfer, dat het meeste van Riks verhaal langs me heen ging. Ik hoorde nog wel dat hoofdstuk 2, hoofdstuk 3, de onderzoeksopzet van hoofdstuk 1 en mijn conceptueel model de beste onderdelen waren van mijn thesis, maar in mijn hoofd dreunde alleen een mantra “cijfer, cijfer, cijfer, cijfer, cijfer, cijfer”. Ik had voor mezelf als doel gesteld dat ik cum laude wilde afstuderen. Ik stond er goed voor (8,56 op basis van de 10 papers), dus ik hoefde slechts een 7 voor de thesisfase te halen, maar doe het dan nog maar eens. Daarnaast zou ik het een beetje een smet vinden op een cum laude beoordeling als het huzarenstukje, de thesis, lager dan een 8 zou scoren. De thesis werd uiteindelijk beoordeeld met een 8,1. Dus de cum laude was binnen en de thesis scoorde mooi. Het zat erop. Met het ondertekenen van het diploma, een staatsieportret met Rik en een dikke knuffel, was de zitting afgerond.

 

Na een praatje met de volgende student die zou afstuderen, heb ik nog even in de tuin gezeten en genoten van de rust. Langzaamaan brak er een voldane, gelukzalige grijns door op mijn gezicht en met dat hoofd heb ik het openbaar vervoer weer opgezocht. Ik heb Rotterdam uitgezwaaid en gehoopt dat ik snel zal terugkeren naar de stad waar ik me ongelooflijk thuis ben gaan voelen.

 

Mijn feestje nadien bestond niet uit een etentje met familie of een fikse borrel met vrienden, maar een dosis suiker waar ik nu op vrijdagmiddag nog steeds van moet bijkomen. Ik heb geen hele taart op, maar een ijsje, 5 bonbons van Leonidas en een gigantische hoeveelheid sushi.

 

Wat een dag was dat. Zo spannend als de engste thriller, maar met een happy einde. Slopend, maar vol voldoening. Alleen, maar eigenlijk ook weer niet. De aanmoedigingen en felicitaties van vrienden van nu en van vroeger, van huidige studenten en oud-studenten, van collega’s zijn overweldigend. Iedereen die me in het afgelopen jaar heeft gesteund, aangemoedigd, geholpen, dank jullie wel. Het was een fantastisch avontuur dat ik niet had willen missen.